Solid Edge jest elementem składowym portfilio UGS Velocity Series. Jest to rodzina modułowych nie zintegrowanych dotychczas, prekonfigurowanych i łatwych do wdrożenia rozwiązań dotyczących projektowania oraz zarządzania danymi. W skład tej rodziny wchodzą Solid Edge, Teamcenter Express, NX CAM Express i Femap.

Dzięki zaimplementowaniu wielu unikalnych narzędzi i wykorzystaniu nowoczesnego jądra graficznego, Solid Edge jest obecnie wiodącym systemem służącym do trójwymiarowego komputerowego wspomagania projektowania. Poza tworzeniem samych modeli wyrobów Solid Edge udostępnia wydajne mechanizmy kontroli poprawności zaprojektowania wraz z szerokim zakresem analiz (również wytrzymałościowych). Solid Edge pozwala na wykonywanie fotorealistycznej wizualizacji stworzonych modeli, oraz na wygenerowanie stron internetowych z ich przestrzenną prezentacją. Tworzenie dokumentacji rysunkowej odbywa się automatycznie na podstawie wcześniej zaprojektowanych przestrzennych modeli. Jego funkcjonalność, łatwość obsługi i elastyczność powodują, że jest to obecnie najlepszy program do komputerowego wspomagania projektowania.

Zalety Solid Edge:

• połączenie metod modelowania bryłowego i powierzchniowego (modelowanie hybrydowe), pozwalające na tworzenie modeli o dowolnym stopniu skomplikowania,
• wykorzystanie nowoczesnego i najbardziej rozpowszechnionego jądra graficznego - Parasolid. Ponad 1 mln stanowisk CAx 3D na całym świecie wykorzystuje to jądro. Producent oprogramowania Solid Edge, UGS PLM Software, jest zarazem twórcą jądra Parasolid. Dzięki temu system bazuje zawsze na najnowszej jego wersji, co ma istotne znaczenie w razie konieczności wymiany danych,
• obecność specjalizowanych modułów, np. do tworzenia konstrukcji ramowych, form wtryskowych czy do tworzenia instalacji elektrycznych lub rurowych,
• techniki projektowania stosowane podczas pracy w Solid Edge pozwalają na zachowanie pełnej parametryczności tworzonych elementów zarówno podczas modelowania 3D jak również tworzenia dokumentacji 2D. Dzięki zachowaniu parametryczności stworzone modele można bardzo szybko przekonstruować poszukując optymalnego rozwiązania, a także błyskawicznie tworzyć całe typoszeregi elementów. Parametryczne modele zespołów posiadają również zdolność automatycznego dostosowania swojej geometrii (lub położenia), do wprowadzonych w złożeniu (lub częściach wchodzących w jego skład) zmian,
• wysoka wydajność pracy dzięki obecności wielu specjalnych narzędzi, między innymi innowacyjnej funkcji Goal Seek (Szukanie wyniku), umożliwiającej przeprowadzanie wariantowych obliczeń bezpośrednio w Solid Edge
• szereg narzędzi i opcji umożliwiających inteligentne zarządzanie pamięcią w celu optymalizacji pracy systemu z plikami bardzo dużych zespołów
• pełna zgodność z systemami operacyjnymi Windows XP i Windows Vista, dzięki której możliwe jest wykorzystanie wbudowanych mechanizmów (komunikacja z innymi aplikacjami, jak również pomiędzy środowiskami Solid Edge jest oparta na obiektach OLE), urządzeń peryferyjnych (drukarki, urządzenia wskazujące) oraz czcionek systemowych. Interfejs Solid Edge jest zgodny ze standardami Windows, co sprawia, iż jego obsługa jest bardzo intuicyjna,
• polska wersja językowa - lokalizowany jest zarówno interfejs użytkownika, jak i cały system pomocy. Wbudowany system samouczków w języku polskim, ułatwia szybkie, samodzielne opanowanie programu w zakresie podstawowym i średnim,
• możliwość wykonywania analiz wytrzymałościowych oraz modalnych, dzięki wbudowanemu Femap Express. Femap Express to moduł oparty na znanej aplikacji wykorzystującej do obliczeń analizę metodą elementów skończonych - Femap z NX Nastran,
• wbudowany system zarządzania dokumentacją (Solid Edge Insight), umożliwiający i ułatwiający pracę grupową zgodnie z wymaganiami normy ISO 9000,
• obecność obszernych bibliotek zawierających elementy znormalizowane (m.in.: elementy złączne, łożyska, profile hutnicze), zgodne ze standardami ANSI, ISO, DIN, AISC, UNI, EN i GOST,
• łatwa, dwukierunkowa wymiana danych z innymi systemami CAx (m.in. bezpośrednia z AutoCAD, Unigraphics, Pro/E, SolidWorks, CATIA V4, CATIA V5, EdgeCAM), umożliwiająca zarówno wykorzystywanie danych pochodzących z innych systemów, jak i przesyłanie modeli stworzonych w Solid Edge do aplikacji obliczeniowych, wspomagających wytwarzanie itp.,
• moduł Feature Recognizer - konwertuje zaimportowane projekty z innych systemów CAD 3D na parametryczne modele Solid Edge z odtworzoną historią tworzenia.
• bezpłatna przeglądarka plików Solid Edge pozwalająca na otwieranie, oglądanie i wydruk plików części, zespołów i rysunków Solid Edge.
• dostępność bezpłatnego oprogramowania Solid Edge 2D Drafting ( środowisko tworzenia dokumentacji rysunkowej 2D)

Praca w Solid Edge polega - mówiąc w dużym uproszczeniu - na tworzeniu przestrzennych modeli części oraz zespołów i przygotowywaniu na ich podstawie dokumentacji rysunkowej. Każde z tych zadań realizowane jest w odrębnym, specjalizowanym środowisku. Istnieje również w Solid Edge kilka środowisk przeznaczonych do projektowania specyficznych elementów lub zespołów - na przykład części giętych z blach czy instalacji elektrycznych. 

Środowisko części przeznaczone jest do tworzenia pojedynczych elementów, zarówno bryłowych jak i powierzchniowych o dowolnym stopniu skomplikowania. Solid Edge udostępnia całą gamę poleceń służących do modelowania od prostych wyciągnięć lub wycięć w bryle po tworzenie powierzchni swobodnych. Dostępne są również polecenia służące do nadawania modelowi lub jego fragmentom specyficznych cech: zaokrągleń (o stałych lub zmiennych promieniach), faz, cienkościenności, pochyleń itp. Istnieje możliwość umieszczania elementów specjalnych m.in.: występów montażowych, wentylacji, sieci żeber. Dostęp do operacji Boole'a (suma, różnica i iloczyn brył lub obszarów ograniczonych powierzchniami), pozwala na łatwe projektowanie części, których kształt zależy od innych elementów. Klasycznym przykładem wykorzystania tej funkcjonalności jest projektowanie form wtryskowych.

W środowisku modelowania części jest również dostępny moduł Engineering Reference pozwalający na wykonywanie obliczeń inżynierskich oraz generowanie na ich podstawie profili hutniczych, typowych części maszyn takich jak wały, krzywki sprężyny, a także kompletnych przekładni zębatych, łańcuchowych i pasowych oraz mechanizmów zębatkowych. Najnowsza wersja Solid Edge umożliwia wygenerowanie raportów tekstowych dla wszystkich typów elementów oraz automatyczne nadawanie relacji w przekładniach zębatych walcowych, łańcuchowych oraz zębatkowych..

Istotną zaletą środowiska tworzenia części jest możliwość dostępu do każdej wykonanej operacji w historii tworzenia elementu, dzięki czemu wprowadzanie zmian w modelu następuje w szybki i wygodny dla użytkownika sposób. Dzięki unikatowym poleceniom edycji bezpośredniej można również przeprowadzać zmiany w elementach zaimportowanych z innych programów bez dostępu do historii tworzenia. Dzięki wykorzystaniu narzędzia Feature Recognizer, można przekonwertować zaimportowane modele z innych systemów CAD 3D na parametryczne modele Solid Edge z odtworzoną historią tworzenia.

Niepodważalną zaletą projektowania części w Solid Edge jest jej pełna parametryczność. Dzięki temu, można powiązać ze sobą poszczególne wielkosci charakteryzujące model w taki sposób, aby modyfikacja jednej lub kilku z nich pociągała za sobą zmianę całego modelu. W jednym pliku można zapisać kilka lub kilkanaście wariantów projektów części, co pozwala stworzyć różne jej wersje lub zapisać tę samą część w różnych fazach wykonania (np. surowy odlew, część po obróbce wstępnej itd.). Istnieje też możliwość pomiaru właściwości fizycznych części (m.in. masa, objętość, środek ciężkości i momenty względem dowolnego układu współrzędnych).

W środowisku tym, mamy również możliwość kontroli poprawności wykonania modelu zarówno pod względem analiz powierzchni (m.in.: pochyleń lic, przenikania krzywizn), jak i obliczeń wytrzymałościowych. Obliczenia wytrzymałościowe oraz modalne przeprowadzane są za pomocą wbudowanego narzędzia Femap Express. Wykonywanie analiz naprężeń i częstotliwości drgań własnych pozwala, już na wczesnym etapie projektowania, rozwiązać problemy, z którymi mamy do czynienia dopiero na etapie testowania produktu, redukując tym samym koszty prototypów i testów fizycznych. Dzięki procesowi symulacji zyskuje się również możliwość optymalizacji projektu pod kątem masy produktu oraz stosowanych materiałów. Umożliwia to projektowanie produktów wysokiej jakości, przy znacznym obniżeniu kosztów.

Jest to specjalizowane środowisko Solid Edge, służące do modelowania elementów wykonywanych przy zastosowaniu określonego materiału i technologii - części giętych i tłoczonych z blachy. Tworzenie złożonych elementów wykonanych z blach odbywa się za pomocą poleceń uwzględniających specyfikę wytwarzania tego typu części, takich jak: tworzenie zagięć zwykłych i profilowych, przetłoczeń, żaluzji, otworów z wywinięciem (pod wkręty do blach) czy elementów definiowanych przez dwa lub więcej przekrojów. Wykonywanie prawidłowych wycięć w blachach zapewniają opcje wycięcia normalnego, które określają usytuowanie krawędzi wycięcia względem profilu. Otwory stożkowe i z pogłębieniami oraz wycięcia nieprzelotowe mogą być wykonywane na zagięciach i są obsługiwane na rozwiniętych arkuszach. Dostępne są także specjalne czcionki szablonowe, posiadające połączenia wewnętrznych elementów liter z obrzeżem, dzięki czemu możliwe jest wycinanie napisów bez obawy o wypadnięcie którejkolwiek z liter. Przy tworzeniu części blaszanej tam, gdzie jest to niezbędne program automatycznie dodaje elementy technologiczne (zaokrąglenia, podcięcia) o zdefiniowanych przez użytkownika wartościach.

Konstruując część blaszaną użytkownik może wesprzeć się operacjami zapożyczonymi ze środowiska modelowania części. Korzystając z poleceń modelowania bryłowego oraz powierzchniowego można uzyskać modele blaszane o skomplikowanej geometrii. Polecenie przekształć na część blaszaną automatycznie dodaje promienie zagięć oraz podcięcia technologiczne. Podobnie można postąpić przy edycji części blaszanej zaimportowanej z innego systemu CAD. Istnieje również możliwość edycji bezpośredniej istniejących już elementów (m.in.: zmiana promieni i kątów zagięcia, usuwania istniejących wycięć i otworów), analogicznie jak ma to miejsce w środowisku części. Poprawność edytowanej geometrii zapewnią Sensory części blaszanej, które automatycznie kontrolują cechy geometryczne elementu już w fazie modelowania. Możliwe jest rozwinięcie stworzonego modelu na płaszczyźnie, z uwzględnieniem plastycznych odkształceń materiału, które występują podczas procesu gięcia. Tworząc dokumentację płaską z części blaszanej użytkownik może wybrać, czy tworzony ma być rysunek części w wersji rozwiniętej, czy nie. Możliwe jest też umieszczenie na jednym rysunku rzutów części blaszanej w obu wersjach. Na rysunku można umieścić wielkości charakterystyczne każdego zagięcia (kąt oraz promień). Model w postaci rozwiniętej może zostać - bezpośrednio lub za pomocą np. formatu DXF - przesłany do programu optymalizującego rozmieszczenie wykrojów na arkuszu blachy lub wspomagającego wytwarzanie części. W środowisku Sheet Metal możliwe jest również wykonywanie analiz naprężeń i częstotliwości drgań własnych, wykonanych elementów blaszanych za pomocą narzędzia Femap Express.

Środowisko tworzenia zespołów pozwala na budowanie parametrycznych modeli zespołów składających się z dowolnej liczby części. Części te mogą być utworzone wcześniej w Solid Edge lub w innych systemach; często też stosuje się modelowanie nowych części bezpośrednio w kontekście zespołu. Ta ostatnia możliwość pozwala na przygotowywanie projektu na bazie koncepcji zespołu, bez uprzedniego konieczności przygotowywania modeli poszczególnych części. Oprócz modelowania zespołów omawiane środowisko zawiera też polecenia do automatycznego tworzenia widoków rozstrzelonych, symulacji ruchu z możliwością wykrywania kolizji oraz do zaawansowanej wizualizacji.

Wzajemne położenie części w zespole jest określane poprzez definiowanie tzw. relacji, będących odpowiednikami rzeczywistych więzów, występujących w zespołach. Przykładowo, wstawiając śrubę do otworu użytkownik definiuje relację współosiowości. Zasada ta pozwala na stworzenie wirtualnego zespołu, którego elementy składowe będą ze sobą współpracować tak, jak w zespole rzeczywistym. Konsekwencją tego jest możliwość m.in. przeprowadzenia symulacji ruchu z kontrolą kolizji, sprawdzeniem minimalnej odległości pomiędzy współpracującymi elementami itd.

W najnowszej wersji Solid Edge wyposażony został w specjalne narzędzie Auto Constrain, pozwalające na w pełni kontrolowane, automatyczne usuwanie wybranych istniejących relacji i nadawanie nowych relacji w przypadku zespołów importowanych (możliwość pełnej analizy i animacji zespołu wczytanego z innego systemu CAD). Pojawiła się również nowa funkcja Przenieś wiele części, dzięki której możliwe jest elastyczne przenoszenie i kopiowanie istniejących podzespołów bez lub wraz z istniejącymi relacjami (projektowanie rozkładów maszyn – tzw. "layoutów"). Ponadto Solid Edge posiada unikatowe możliwości definiowania i symulacji napędów, poprzez zastosowanie polecenia Silnik oraz specjalnej relacji Przekładnia. Obie wymienione funkcje pozwalają na łatwą symulację skomplikowanych mechanizmów w ruchu rzeczywistym i zapisanie jej do pliku AVI.

Poza wykorzystaniem istniejących lub tworzonych na bieżąco w jego kontekście części do stworzenia zespołu istnieje też możliwość wykonania, z poziomu środowiska zespołu, całej gamy poleceń edytujących geometrię modelu (m.in.: otwór, wycięcie), które swoim zasięgiem mogą obejmować kilka części wchodzących w jego skład. Podczas tworzenia operacji w zespole określa się czy mają być widoczne tylko w zespole lub czy mają być wykonane w plikach części. Odpowiada to często stosowanej w rzeczywistości technologii montowania zespołu, kiedy dopiero po złożeniu kilku części wykonuje się w nich np. wiercenie otworów, dzięki którym łączymy podzespoły.

Podobnie jak w przypadku pojedynczych części, możliwe jest szybkie stworzenie - i zapisanie w jednym pliku - wielu wariantów wykonania zespołu, co pozwala na przeanalizowanie kilku wersji projektu i wybranie optymalnej. Dzięki funkcjonalności tworzenia widoków rozstrzelonych ułatwione jest przygotowywanie instrukcji montażu, dokumentacji części zapasowych itp. z kolei zaawansowane funkcje wizualizacji, z możliwością zdefiniowania toru lotu kamery poruszającej się wokół obiektu i zapisania powstałego w ten sposób filmu w pliku AVI pozwalają na szybkie przygotowanie efektownej prezentacji wyrobu dla potencjalnego klienta. W środowisku zespołów dostępne są również polecenia umożliwiające automatyczne tworzenie zestawień, list części itp. Oczywiście, podobne funkcje oferuje również kolejne środowisko - przeznaczone do przygotowywania dokumentacji rysunkowej.

Warto też wspomieć, żeTworzenie konstrukcji spawanych, modelowanie spoin oraz polecenia obróbki przed i po spawaniu w obecnej wersji zostały przeniesione z oddzielnego modułu bezpośrednio do środowiska tworzenia zespołów. Dzięki temu ich wykonywanie stało się łatwiejsze i jeszcze bardziej intuicyjne.

Konstrukcja spawana jest - z punktu widzenia pracy w Solid Edge - czymś pośrednim pomiędzy częścią a zespołem. Nie jest to część, jako że składa się z wielu elementów, nie jest jednak również zespołem, ponieważ po spawaniu stanowi jedną całość. Dlatego też, aby uwzględnić specyfikę tego typu konstrukcji, ich projektowanie w Solid Edge odbywało się do tej pory w specjalizowanym środowisku (szablon *.pwd). Ponieważ stanowiło to jednak pewne sztucznie wprowadzone utrudnienie w sposobie projektowania konstrukcji spawanych, począwszy od SE V18 wszystkie polecenia i funkcjonalności tego środowiska zostały włączone do środowiska tworzenia zespołów. Chcąc jednak zapewnić zgodność z poprzednimi wersjami Solid Edge pozostawiono szablon *.pwd, umożliwiający współpracę z plikami konstrukcji spawanych stworzonych według poprzedniej koncepcji. Oznacza to również, że możliwe jest modelowanie elementów spawanych poprzednią metodą, ale nie jest to zalecane. Proces projektowania konstrukcji spawanych można podzielić na cztery trzy etapy:

• przygotowanie elementów do spawania (opcjonalne). Na tym etapie wykonuje się ukosowanie krawędzi, otwory itp. Elementy te są widoczne jedynie w środowisku zespołów - po otworzeniu części, w środowisku modelowania, pozostaje ona niezmieniona.
• definiowanie spoin. Możliwe jest modelowanie spoin pachwinowych, czołowych, mieszanych (łączonych) lub przypisywanie symbolu spoiny do wskazanej krawędzi. Istniejące spoiny można przekształcić na spoiny przerywane. Dzięki zautomatyzowaniu tego procesu, a także możliwości powielania spoin i tworzenia ich odbić lustrzanych, etap ten przebiega szybko i efektywnie,
• obróbka po spawaniu (opcjonalnie). Na tym etapie wykonuje się te operacje, które muszą być przeprowadzone po spawaniu z uwagi na następujące podczas tego procesu odkształcenia konstrukcji. Przykładem może być tu wykonywanie otworów przechodzących przez kilka części.

Podczas tworzenia rysunków konstrukcji spawanych stworzonych według poprzedniej koncepcji (w szablonie *.pwd) istnieje możliwość wybrania, na podstawie którego etapu tworzenia konstrukcji ma być wygenerowana dokumentacja. Innymi słowy, użytkownik może na podstawie jednego pliku modelu stworzyć np. dwa rysunki: jeden - konstrukcji spawanej po przygotowaniu elementów, ale przed spawaniem oraz drugi - po spawaniu i końcowej obróbce mechanicznej. Podczas wprowadzania oznaczeń spoin można odczytywać je bezpośrednio z modelu. W przypadku konstrukcji spawanych zaprojektowanych bezpośrednio w środowisku zespołu (co jest zalecane), do przedstawiania konstrukcji na rysunku w kolejnych fazach procesu stosowane są konfiguracje wyświetlania oraz ukrywanie na rysunku operacji wykonanych w zespole.

Tworzenie rysunków w Solid Edge wykonuje się w zasadzie na podstawie określenia rzutów przestrzennych modeli części i zespołów, przygotowanych uprzednio w środowiskach przeznaczonych do modelowania. Możliwe jest jednak również rysowanie bez wykorzystania modeli, podobnie jak ma to miejsce w typowych programach do pracy na płaszczyźnie, takich jak AutoCAD lub LogoCAD.

Użytkownik wskazuje model, na podstawie którego powstać ma widok główny, określa jego skalę oraz położenie na rysunku. Kolejne rzuty (widoki, przekroje, kłady, widoki szczegółowe) tworzone za pomocą kilku kliknięć: wystarczy zaznaczyć rzut bazowy, ewentualnie narysować obwiednię widoku szczegółowego lub płaszczyznę przekroju, a na koniec wskazać lokalizację nowego rzutu. Taki sposób tworzenia dokumentacji, w połączeniu z możliwością automatycznego wymiarowania i opisywania rysunku, dostępnością bibliotek m.in.: symboli połączeń spawanych, symboli chropowatości oraz oznaczeń tolerancji kształtu i położenia powoduje, że tworzenie dokumentacji w Solid Edge jest szybkie i efektywne. Rzuty na rysunku zachowują powiązanie z modelami, na podstawie, których powstały, dzięki czemu po zmianie modelu możliwa jest automatyczna aktualizacja rysunku. Powiązanie z plikiem modelu ma jeszcze jedną ważną zaletę - odwołując się do właściwości pliku można automatycznie wypełniać tabliczki rysunkowe i tworzyć listy części zawierające właściwości pobierane bezpośrednio z modelu np.: masę, materiał.

W Solid Edge istnieje również możliwość importowania rysunków z innych systemów (np. AutoCAD) z zachowaniem ich wszystkich dotychczasowych parametrów (m.in.: rozmieszczenie elementów na warstwach, rodzaje linii, wymiary itd.) Intuicyjność programu, który przewiduje zamierzenia użytkownika na podstawie wykonywanych przez niego czynności oraz szereg narzędzi ułatwiających precyzyjne rysowanie sprawiają, że jest to proces szybki i efektywny. Dodatkową zaletą jest łatwość wykorzystania stworzonej w ten sposób dokumentacji do wykonania modelu przestrzennego.

W środowisko dokumentacji rysunkowej wbudowane jest narzędzie do tworzenia schematów ideowych. Narzędzie pozwala na szybkie tworzenie schematów, np. elektrycznych, pneumatycznych czy hydraulicznych. Schematy są tworzone za pomocą bloków reprezentujących poszczególne elementy danego układu; bloki te są łączone za pomocą linii. Definiowanie przebiegu linii oraz ich typowych elementów (skrzyżowanie, załamanie) jest zautomatyzowane. Bloki reprezentujące poszczególne elementy są dostępne w formie biblioteki dostarczanej razem z Solid Edge. Warto również podkreślić, że Solid Edge zdolny jest do otwierania bloków zawartych w plikach *.DXF/DWG, bez konieczności otwierania tych plików.

Dbając o inżynierską wydajność systemu, producent wyposażył Solid Edge w specjalistyczną funkcję Goal Seek (Szukanie wyniku), która jest dostępna zarówno w środowisku Draft, jak i w szkicach części i zespołu. Narzędzie to bazuje na mechanizmach arkusza kalkulacyjnego i umożliwia przygotowywanie wariantowych, dwuwymiarowych obliczeń na podstawie parametrycznych relacji 2D, formuł matematycznych, zmiennych oraz właściwości obiektu. Wyniki obliczeń mogą z kolei posłużyć do sterowania geometrią i położeniem modeli 3D.

Jak wspomniano wcześniej, Solid Edge umożliwia tworzenie parametrycznej dokumentacji płaskiej bez wykorzystywania modeli przestrzennych. Najważniejszy faktem jest możliwość korzystania z autonomicznego środowiska rysunku (Solid Edge 2D Drafting) bez uiszczania jakiejkolwiek opłaty.

Engineering Reference to bardzo przydatne i ułatwiające projektowanie narzędzie zawierające, zestawy obliczeń inżynierskich z branży mechanicznej, zintegrowane ze środowiskiem modelowania części (Part) oraz ze środowiskiem tworzenia zespołów (Assembly). Bardzo istotną cechą Engineering Referece jest to, że w każdym module po sprawdzeniu obliczeń, zostaje wygenerowany parametryczny model danego elementu, który następnie jest wstawiany do zespołu. Przy pomocy tego narzędzia konstruktor ma możliwość zaprojektowania typowych elementów mechanicznych takich jak: wały, krzywki, przekładnie zębate walcowe i stożkowe, przekładnie ślimakowe, koła łańcuchowe, sprężyny naciskowe i naciągowe, koła pasowe, belki, kolumny.

W module obliczeniowym do generowania wałów stopniowanych, użytkownik określa: z ilu przekrojów będzie składał się cały wał (max.25 stopni), typ przekroju, średnicę i długość wału, wymiary rowka klinowego, ustala podpory dla wałka, liczbę sił (maksymalnie 15), przyporządkowanie sił do określonego przekroju, siły promieniowe i osiowe, momenty gnące i obrotowe. Po ustaleniu warunków podpór wału ma możliwość wykonania obliczeń. Ich wyniki przedstawione są za pomocą wykresu. Można wybrać wartości dla wykresu tj: siły tnące, momenty gnące, ugięcie, momenty skręcające, płaszczyznę, na której mają zostać wyświetlone wyniki (płaszczyzna XY lub XZ, suma). Bardzo ważną cechą modułu jest możliwość sprawdzenia wartości obliczeń na dowolnym odcinku wału.

W module obliczeniowym do generowania krzywek, użytkownik ustala między innymi: promień okręgu podziałowego, szerokość krzywki, promień popychacza, szerokość popychacza, średnicę i długość wałka oraz mimośrodowość. Po wykonaniu obliczeń podane zostają dopuszczalne parametry krzywki - maksymalne wartości dla: prędkości, przyspieszenia, przyrostu przyspieszenia, kąta nacisku, siły popychacza, siły normalnej, momentu obrotowego oraz nacisku. Wykres przedstawia przebieg przemieszczeń, prędkości, przyspieszeń oraz przyspieszeń drugiego stopnia.

W module obliczeniowym do generowania przekładni zębatych walcowych użytkownik określa typ zazębienia, wynikowe parametry geometryczne, metodę obliczania wytrzymałości, korekcji, obliczania obciążenia, zastosowaną korekcję, rodzaj obliczeń wytrzymałości, szerokość wieńca. Następnie wprowadza parametry przekładni zębatej, określając przełożenie, kąt przyporu oraz pochylenia linii zęba, kierunek pochylenia lini zęba itd. Do wykonania obliczeń przekładni zębatej użytkownik ustala średnicę otworu montażowego, szerokość wieńca, moc, prędkość, sprawność. Po wykonaniu obliczeń wyświetlone zostają wartości rzeczywistego przełożenia, liczby zębów, mocy i prędkości. Podane są dopuszczalne naprężenia oraz współczynnik bezpieczeństwa, rodzaje i wartości sił działających na przekładnie podczas pracy oraz podstawowe wymiary koła oraz wału zębatego - średnica zasadnicza, średnica zewnętrzna, średnica toczna i inne.

W przypadku modułów obliczeniowych do generowania przekładni zębatych stożkowych, przekładni ślimakowych czy przekładni łańcuchowych czy mechanizmów zębatkowych tworzenie i obliczanie odbywa się podobnie jak w przypadku przekładni zębatych walcowych. W module obliczeniowym do generowania sprężyn naciskowych użytkownik określa typ obciążenia, średnicę, kryteria projektowe i wymiary sprężyny, a następnie ustala parametry projektowe takie jak: średnica drutu, liczba aktywnych zwojów, średnica zewnętrzna, długość bez obciążenia, obciążenie wstępne, zastosowane obciążenie, współczynnik bezpieczeństwa, kierunek uzwojenia, proces zwijania oraz zakończenie sprężyny.

W module obliczeniowym do generowania sprężyn naciągowych sposób tworzenia i realizacji obliczeń jest podobny jak w przypadku sprężyn naciskowych. Użytkownik ustala parametry wejściowe dla wymiarów zespołu, współczynnik bezpieczeństwa, kierunek uzwojenia, proces zwijania oraz typ zaczepu.

W module obliczeniowym do generowania kół pasowych zębatych użytkownik ustala parametry wejściowe takie jak: kryteria projektowe, obliczanie obciążenia - może wybrać obliczenia odnośnie: mocy, momentu obrotowego lub prędkości. Ustala przekrój, liczbę kół pasowych, predkość, moment obrotowy, sprawność, współczynnik warunków pracy, liczbę zębów na kole pasowym, średnicę otworu montażowgo oraz przełożenie. Tak jak w przypadku kół pasowych zębatych w module obliczeniowym do generowania kół pasowych użytkownik ustala parametry wejściowe, następnie: profil rowka, przekrój, liczbę pasów, moment obrotowy, prędkość, sprawność, poślizg pasa, współczynnik warunków pracy, średnicę koła podziałowego, średnicę otworu montażowgo oraz przełożenie między kołami zespołu.

W module obliczeniowym do generowania belek użytkownik wprowadza parametry projektowe takie jak: profil przekroju - do dyspozycji inżyniera są najczęściej używane profile, długość belki, wymiary belki zależne od wybranego profilu, ilość podpór (1 lub 2), odległość miedzy podporami, usztywnienie i utwierdzenie belki, ilość obciążeń(max.15), odległość między obciążeniami w belce, wartość siły promieniowej i osiowej oraz wartość momentu gnącego i obrotowego. Natomiast w module obliczeniowym do generowania prętów prostych (kolumn) użytkownik ustala kryteria projektowe, typ przekroju, długość i średnicę pręta(kolumny) oraz maksymalną siłę osiową. W przypadku, gdy profil jest pusty podaje się wymiary wycięcia.

Rozstrzelenie - Rendering - Animacja jest środowiskiem, w którym zgromadzone zostały specjalizowane narzędzia służące do tworzenia trójwymiarowych efektownych prezentacji projektowanego modelu. Nazwa tego wbudowanego w moduł Assembly środowiska jest odzwierciedleniem jego trzech funkcji:

Rozstrzelenie - w celu lepszego przedstawienia sposobu działania czy też wyeksponowania wzajemnych powiązań pomiędzy elementami złożenia można stworzyć konfigurację wyświetlania przedstawiającą Widok Rozstrzelony. Solid Edge, bazując tylko na wzajemnych relacjach pomiędzy częściami, pozwala szybko i w sposób całkowicie automatyczny stworzyć taki widok ustalając kierunek rozstrzelenia poszczególnych części czy podzespołów oraz dopasowując odstępy pomiędzy nimi. Użytkownik ma możliwość modyfikacji wszystkich ustawień widoku rozstrzelonego, w celu pełniejszego dopasowania go do swoich preferencji. Widok Rozstrzelony umożliwia dodawanie opisów PMI (tzn. wymiarów i adnotacji, które można nadawać bezpośrednio na modelu w środowisku 3D) do poszczególnych części. Rozstrzelenie może być również wykorzystane do stworzenia widoku na rysunku, który może zostać użyty we wszelkiego rodzaju instrukcjach montażowych czy książkach obsługi.

Rendering - oparty na funkcjonalności dostępnej wcześniej w Virtual Studio+ jest przeznaczony do tworzenia zaawansowanych wizualizacji modeli zaprojektowanych w Solid Edge. Pozwala na uzyskanie realistycznych ilustracji przedstawiających finalny widok zaprojektowanego produktu jeszcze przed jego wytworzeniem. Użytkownik ma dostęp do bogatych bibliotek zawierających predefiniowane dane materiałów, zastawów oświetlenia, ustawień tła oraz pozostałych elementów sceny (m.in.: ścian, podłoża, perspektywy i sposobów cieniowania). Biblioteki te pozwalają na szybkie zdefiniowanie optymalnego wyglądu modelu oraz środowiska, w którym będzie on wyświetlany na stworzonej ilustracji. Każdy z użytych elementów widoku modelu jak i jego otoczenia może być przez użytkownika edytowany w celu pełniejszego dopasowania go do obranej koncepcji tzw. sceny. Aby zwiększyć realizm prezentacji modelu może być on umieszczony wewnątrz "sceny" dokładnie odwzorowującej jego naturalne otoczenie np.: model naczepy wkomponowany w zdjęcie przedstawiające prawdziwy samochód ciężarowy. Użytkownik ma również możliwość wybrania samego stylu renderowania. Dostępna jest cała gama tzw. trybów; od renderingu fotorealistycznego po odręczny szkic ołówkiem czy rysunek wykonany węglem.

Animacja - Dzięki użyciu tego polecenia możliwe jest połączenie w jedną całość stworzonych wcześniej zdarzeń ruchu, widoku rozstrzelonego oraz zdefiniowanej w Virtual Studio+ sceny. Dzięki prostemu w użyciu i przejrzystemu interfejsowi możliwe jest łatwe tworzenie rozbudowanych animacji zaprojektowanego złożenia, łączących w sobie symulację ruchu, wykorzystującą zdefiniowane wcześniej napędy, z animowanym procesem rozstrzelenia złożenia. Możliwe jest zdefiniowanie podczas animacji przestrzennej ścieżki ruchu poszczególnych elementów zespołu jak również wprowadzenie zmian w ich wyglądzie (zmiany kolorów, zanikanie). Wszystkie zdarzenia (uruchomienie napędu, zmiany wyglądu, widoki kamery itp.) wykorzystywane podczas animacji posiadają odpowiadający im pasek "time line" w oknie polecenia, który pozwala na precyzyjną modyfikację czasu ich trwania oraz dokładne ustalenie czasu rozpoczęcia i zakończenia zdarzenia. Funkcja tworzenia dowolnego toru lotu kamery umożliwia pełną kontrolę nad wyświetlanym widokiem podczas animacji modelu. Stworzoną animację użytkownik może zapisać w pliku *.avi wykorzystując podczas jego tworzenia scenę zdefiniowaną w Virtual Studio+. Dzięki temu możliwe jest np.: stworzenie filmu ukazującego pracę mechanizmu w jego rzeczywistym otoczeniu.

Dążąc do redukcji czasu całego cyklu projektowania, zwiększenia dynamiki wprowadzania produktów na rynek i poprawienia jakości, stosuje się coraz powszechniej programy do komputerowej analizy konstrukcji, niezależnie czy jest to zwykła wytrzymałość mechaniczna, czy też symulacja cyklu życia elementu. Femap Express jest specjalizowanym narzędziem stanowiącym integralną część systemu Solid Edge V19. Umożliwia wykonywanie obliczeń wytrzymałościowych pojedynczych części bryłowych oraz blaszanych. W przypadku brył analiza odbywa się za pomocą elementów skończonych 3D, natomiast blachy analizowane są elementami 2D z wykorzystaniem powierzchni środkowej modelu.

Do analiz, które można przeprowadzić za pomocą Femap Express zaliczamy:

• Statykę liniową,
• Analizę modalną (częstotliwość drgań własnych),
• Współczynnik bezpieczeństwa,
• Ugięcie.

Pracując w środowisku zespołu, użytkownik systemu może wykonywać analizy wytrzymałościowe pojedynczych elementów w kontekście złożenia, dzięki czemu automatycznie odbierane są stopnie swobody i możliwe jest nadawanie obciążeń, bazując na pozostałych elementach złożenia. Kolejną funkcjonalnością ułatwiającą obliczenia w programie Femap Express jest możliwość wykorzystania uproszczonych wariantów części. Wykorzystując ją redukuje się ilość elementów niezbędnych do zamodelowania konstrukcji, dzięki czemu czas obliczeń ulega skróceniu. Interfejs programu jest całkowicie zintegrowany z programem Solid Edge. Proces obliczeń odbywa się za pomocą prostego kreatora bezpośrednio w środowisku modelowania, co pozwala na modyfikowanie projektu w newralgicznych miejscach. Baza danych materiałowych jest automatycznie pobierana z Solid Edge, nie ma zatem konieczności wprowadzania jakichkolwiek danych materiałowych. Możliwe jest przykładanie wielu różnych obciążeń, które mogą być ze sobą łączone. Po zakończeniu procesu obliczeniowego system umożliwia wygenerowanie raportu z obliczeń. Utworzony raport jest zapisany w formie pliku HTML, który zawiera wszystkie dane na temat analizowanej części, tj. dane materiałowe oraz obliczeniowe, ilustracje przedstawiające graficzną reprezentacje przeprowadzonej analizy wraz ze skalą. Dodatkowo podane są współrzędne punktów, w których występują największe i najmniejsze wartości naprężeń oraz odkształceń. Przeprowadzanie bardziej skomplikowanych analiz jest możliwe dzięki systemowi Femap, który stanowi składową portfolio zintegrowanych produktów Velocity Series (Solid Edge, NX CAM Express, Teamcenter Express, Femap).

Simply Motion (Symulacja Ruchu) to wysokowydajna aplikacja przeznaczona do tworzenia symulacji ruchu elementów zespołu zaprojektowanego w systemie Solid Edge. Narzędzie to wyposażone zostało w silnik dynamicznego ruchu 3D, który pozwala analizować problemy dużo bardziej skomplikowane niż prosta kinematyka. Wyniki symulacji mogą posłużyć nie tylko do stworzenia animacji, ale również do dynamicznego sprawdzenia kolizji wybranych elementów poruszającego się zespołu.

Simply Motion, bazując na relacjach utworzonych w zespole, w sposób automatyczny dzieli części na ruchome i utwierdzone. Następnie definiuje odpowiednie połączenia stałe i ruchome, które,

w zależności od typu, odbierają elementom określoną ilość stopni swobody. Możliwe są następujące typy połączeń: obrotowe, cylindryczne, sferyczne, przesuwne, płaskie, uniwersalne i stałe. Połączenia te mogą być również dodawane przez użytkownika ręcznie lub przy wykorzystaniu specjalnego kreatora. W każdym z połączeń określane są: typ ruchu (swobodny, przemieszczenie, prędkość, przyspieszenie), wielkość przemieszczenia, prędkość początkowa oraz funkcja, według jakiej ma być wykonywany ruch (stała, krok, harmoniczna, krzywa sklejana, wyrażenie). Ponadto istnieje możliwość definiowania sprężyn liniowych i skrętowych o określonych parametrach. Jak wspomniano wcześniej, możliwa jest dynamiczna analiza kolizji poruszającego się zespołu, w której objętości kolidujące mogą być zapisywane do oddzielnych plików części. Dodatkowo występują opcje wykrywania minimalnej odległości pomiędzy elementami oraz wykrywania pierwszego kontaktu. Podczas symulacji można uwzględniać masę elementów, jak również przyspieszenie ziemskie, którego kierunek może być dowolnie zmieniany. W ostatniej fazie analizy użytkownik określa parametry animacji (czas trwania, liczba klatek itp.) i w określonej lokalizacji zapisuje ją do pliku *.AVI lub *.WRL.

Structural Frame jest specjalizowanym modułem przeznaczonym do szybkiego tworzenia nawet najbardziej skomplikowanych konstrukcji ramowych na podstawie wcześniej przygotowanych szkiców przestrzennych. Szkice sporządzane są na dwa sposoby: z wykorzystaniem odpowiednich płaszczyzn i polecenia szkic lub za pomocą dowolnie zorientowanych w przestrzeni segmentów. Elementy szkiców są łączone ze sobą i parametryzowane za pomocą relacji geometrycznych i wymiarów. Pomiędzy dwoma punktami charakterystycznymi możliwe jest również automatyczne wygenerowanie kilku ścieżek i wybór optymalnej. Stworzenie ramy polega na wskazaniu odpowiedniej ścieżki, zdefiniowaniu profilu i wyborze sposobu łączenia poszczególnych składników (obróbka naroży). Generowanie modeli odbywa się automatycznie, a każda zmiana kształtu czy wymiarów ścieżki wejściowej powoduje automatyczne zaktualizowanie konstrukcji i dopasowanie połączeń pomiędzy składnikami.

Istnieje kilka wariantów połączeń profili, które definiuje się globalnie dla całej ramy lub lokalnie dla wybranych elementów po wygenerowaniu konstrukcji. Naroża konstrukcji ramowej mogą być łączone doczołowo (także z odsunięciem), skośnie, krzyżowo (przez rozciągnięcie) lub poprzez zaokrąglenie. Dodatkowo możliwe jest dopasowywanie profili w narożach poprzez automatyczne przycinanie jednego elementu zgodnie z kształtem elementu przylegającego. Można też wykonać ramę bez obróbki. Przy wyborze profilu użytkownik korzysta z szerokiej gamy elementów znormalizowanych (biblioteka Standard Parts) lub modeli stworzonych przez siebie w środowisku Part.

Raz wygenerowana konstrukcja może być w dowolny sposób modyfikowana bez konieczności usuwania składników i powtórnego definiowania warunków wejściowych. Użytkownik może zmieniać parametry całej konstrukcji lub właściwości każdego składnika z osobna. Zmiany dotyczą zarówno elementów ścieżki, położenia i punktów kontrolnych profilu, rodzaju obróbki naroży jak i całkowitej zmiany profilu (nie we wszystkich systemach CAD 3D jest to możliwe). Użytkownik może również w prosty sposób zapisać ramę i jej komponenty w oddzielnych plikach (zespoły i pliki części) w celu ich dalszej modyfikacji.

W przypadku tworzenia dokumentacji rysunkowej na podstawie konstrukcji ramowej, na liście części uwzględniana jest długość każdego ze składników osobno lub całkowita długość danego profilu wraz z uwzględnieniem naddatku na obróbkę (możliwość wstawienia obu tabeli jednocześnie). Opisany moduł jest skutecznym i łatwym w obsłudze narzędziem dla użytkowników, którzy w krótkim czasie chcą zaprojektować skomplikowane konstrukcje ramowe.

Jest to kolejne specjalizowane środowisko Solid Edge, służące do projektowania rurociągów oraz instalacji elektrycznych. Poszczególne rury, przewody, bądź wiązki przewodów prowadzone są pomiędzy wskazanymi punktami zespołu stworzonego wcześniej w Solid Edge (lub w innym systemie). Program sugeruje kilka możliwych ścieżek przebiegu rury lub przewodu; użytkownik może przy tym definiować określone ograniczenia lub wymagania: np. przebieg po najkrótszej ścieżce lub w określonej płaszczyźnie, rodzaj zakończeń. Raz utworzone ścieżki mogą być edytowane dynamicznie lub poprzez definiowanie wymiarów. Ważną zaletą omawianego modułu jest fakt powiązania ścieżki przewodu lub rurociągu z elementami, do których są one przyłączone. Dzięki temu np. po modyfikacji króćca przebieg rury dopasowuje się automatycznie do nowej geometrii zespołu. Istnieje oczywiście możliwość samodzielnego tworzenia ścieżek określających przebieg rur (przewodów oraz kabli), bez konieczności korzystania z jakichkolwiek istniejących elementów oraz ich punktów charakterystycznych. W takiej sytuacji ścieżkę definiuje się tworząc jej trójwymiarowy szkic. Obie z powyższych metod można wykorzystywać jednocześnie.

W połączeniu z wykorzystaniem biblioteki Piping Library (zawierającej tysiące elementów armatury) możemy tworzyć całe rurociągi, w których Solid Edge automatycznie wygeneruje odpowiednie odcinki rur wraz ze wszystkimi koniecznymi elementami (kolanka, trójniki, kołnierze itd.), według określonej przez użytkownika normy oraz sposobu łączenia armatury (połączenia spawane, gwintowane lub użycie kołnierzy).

Po zakończeniu procesu projektowania użytkownik może stworzyć raport, zawierający na przykład sumaryczną długość rurociągu lub zestawienie przewodów. Ponadto program umożliwia automatyczne stworzenie tabeli gięcia dla poszczególnych odcinków rurociągu.

W wersji 18 przewody projektowane są w dedykowanym, odrębnym środowisku umożliwiającym efektywne prowadzenie i grupowanie pojedynczych przewodów, ich kabli oraz ich wiązek w zespołach Solid Edge. Ważną zaletą opisywanego narzędzia jest możliwość bezpośredniego wykorzystywania istniejących schematów, pochodzących z aplikacji eCAD (np VeSys, Mentor Graphics, Promis-e, LTX, Cimteam). Posiadając taki schemat, użytkownik Solid Edge definiuje jedynie części odpowiadające poszczególnym elementom na schemacie - układ przewodów generowany jest automatycznie. Oczywiście możliwe jest również projektowanie zespołów przewodów bez korzystania z przygotowanych uprzednio schematów. Ewentualne modyfikacje przebiegu ścieżek przewodów są łatwe dzięki wykorzystaniu relacji oraz m.in. punktów BlueDot, czyli funkcji wykorzystywanych dotychczas przy modelowaniu powierzchniowym. Ostatnim krokiem może być stworzenie raportu, zawierającego m.in. zestawienie długości poszczególnych rodzajów przewodów.

Solid Edge Mold Tooling jest specjalizowanym środowiskiem, przeznaczonym dla projektantów form wtryskowych, w którym możliwa jest realizacja całości prac wykonywanych przy konstruowaniu formy. Wszystkie czynności są zautomatyzowane, co ogranicza wymaganą liczbę interakcji ze strony użytkownika do niezbędnego minimum. Kolejność czynności przy projektowaniu formy wtryskowej w środowisku Mold Tooling jest następująca:

• odczytanie pliku zawierającego geometrię wypraski, ustalenie współczynnika skurczu oraz orientacji części. Istnieje możliwość zastosowania skurczu jednorodnego lub różnego dla różnych kierunków,
• ustalenie podziału na część stemplową i matrycową, wygenerowanie i ewentualna korekta powierzchni podziału. Powierzchnia generowana jest automatycznie i może być modyfikowana z poziomu środowiska Part,
• tworzenie suwaków z poziomu środowiska części,
• określenie krotności formy i zbudowanie korpusu (na podstawie elementów dostępnych w dołączonej bibliotece). Możliwe jest zarówno zastosowanie wkładek, jak i wykonywanie gniazd bezpośrednio w płytach,
• utworzenie układu wlewowego (kanał wlewowy, kanały rozprowadzające, studzienki, przewężki). Układ wlewowy jest generowany automatycznie na podstawie szkicu definiującego przebieg kanałów oraz podanych przez użytkownika parametrów poszczególnych elementów (średnice kanałów, rodzaje przewężek itp.),
• dodanie z biblioteki kolejnych komponentów: wypychaczy, podpór, elementów układu chłodzenia itp. Proces jest w dużym stopniu zautomatyzowany: przykładowo, wstawienie wypychaczy odbywa się poprzez określenie - za pomocą szkicu - lokalizacji, a następnie wybór standardu i wymiarów. Pozostałe operacje - umieszczenie w zespole, wykonanie otworów w płytach, przycięcie wypychacza do kształtu lica wypraski - wykonywane są automatycznie.

Bardziej szczegółowe opisy tego produktu oraz wiele przydatnych informacji znajduje się w specjalnym portalu semoldtooling.com (portal anglojęzyczny)

Środowisko do projektowania narzędzi służących do elektrodrążenia. Narzędzie projektowania stanowi uzupełnienie specjalizowanego środowiska do projektowania form wtryskowych - Mold Tooling, może też być wykorzystywane jako samodzielna funkcja, niezwiązana z modułem Mold Tooling. Rola użytkownika sprowadza się tu do wskazania elementów, które mają być wykonane za pomoca elektrodrążenia i podania parametrów operacji (np. wartości szczelin iskrownika dla poszczególnych etapów wykonania).

Feature Recognizer jest specjalistycznym narzędziem służącym do parametryzacji modeli importowanych z innych systemów. Solid Edge, dzięki wbudowanym translatorom, umożliwia wczytanie modeli stworzonych w innych programach bezpośrednio (np. pliki ProEngineer, SolidWorks czy CATIA) lub za pośrednictwem formatów uniwersalnych (np. *.IGES, *.STEP, Parasolid). Elementy te po wczytaniu nie zawierają jednak historii tworzenia, co utrudnia ich edycję. Włączenie narzędzia Feature Recognizer podczas importu pliku, powoduje przejście do środowiska odtwarzania historii tworzenia modelu i pojawienie się specjalnego paska narzędzi do rozpoznawania operacji. Proces rozpoznawania poszczególnych operacji może odbywać się w sposób automatyczny (bez ingerencji użytkownika), manualny lub lokalny.

Wybór opcji pierwszej powoduje automatyczną identyfikację operacji i umieszczenie ich na drzewie historii tworzenia modelu. Zaletą tego rozwiązania jest krótki czas parametryzacji wadą natomiast jest to, że pozbawia ono użytkownika możliwości decydowania, jaka operacja ma być przyporządkowana danemu elementowi modelu.

Rozwiązaniem tego problemu jest manualne rozpoznawanie operacji, poprzez wybieranie kolejno ikon odpowiadających danej operacji i wskazywanie odpowiednich elementów na bryle. Użytkownik zyskuje wówczas pełną kontrolę nad kolejnością operacji pojawiających się na drzewie historii i może decydować, (np.: w przypadku walca) czy ma on zostać zakwalifikowany jako wyciągnięcie proste, czy jako obrotowe.

Trzecim sposobem identyfikacji operacji jest tzw. lokalne rozpoznawanie, które odbywa się w sposób półautomatyczny. Po ustawieniu odpowiednich opcji i wybraniu pojedynczego lica, system zaznacza lica zależne od wskazanego, dzięki czemu rozpoznawanych jest kilka operacji jednocześnie. Ponadto, w przypadku metod automatycznego lub lokalnego rozpoznawania, możliwe jest określanie, jakie operacje mają być rozpoznawane, a jakie mają być pomijane.

Dzięki zastosowaniu Feature Recognizer możliwe jest modyfikowanie nie tylko wymiarów i pierwotnego kształtu modeli stworzonych w odrębnych systemach, ale również dalsza ich parametryzacja z wykorzystaniem relacji geometrycznych oraz tabeli zmiennych.

Web Publisher jest to dodatkowy moduł przeznaczony do tworzenia stron internetowych zawierających przestrzenne modele bezpośrednio z poziomu Solid Edge. Wbudowany kreator pozwala w kilku prostych krokach utworzyć stronę WWW bez konieczności posługiwania się językiem programowania HTML i wykorzystania zewnętrznych aplikacji. Układ strony generowany jest automatycznie, zgodnie z jednym z predefiniowanych szablonów. Kompletna strona zawiera okno główne modelu 3D, tabelę zawartości, przeglądarkę, okno właściwości oraz nagłówek. Dzięki tabeli zawartości użytkownik może wyświetlić drzewo składników modelu, wygenerować listę części zespołu oraz wyszukiwać wspomniane części według założonych kryteriów. Dodatkowo ma możliwość ustawienia opcji odnoszących się do struktury generowanej listy części oraz okna właściwości.

Wyświetlane są tam wszystkie informacje dotyczące każdego elementu, takie jak autor, nazwa, data utworzenia itp. Przeglądarka strony składa się z szeregu ikon, umożliwiających nawigację wyświetlanego w oknie głównym modelu 3D. Klikając odpowiednią ikonę, użytkownik modyfikuje położenie wskazanego elementu, ukrywa wybrane komponenty, tworzy dowolnie zorientowane dynamiczne przekroje oraz powiększa i obraca model. Może także wpływać na sposób wyświetlania obiektów (cieniowanie, przeźroczystość itd.

Utworzona strona internetowa może zostać opublikowana na kilka sposobów. Można ją bezpośrednio zapisać na dysku komputera lub serwera albo utworzyć samorozpakowujące się archiwum i wysłać pocztą elektroniczną. Dodatkowo istnieje możliwość zakodowania załącznika (nie zostanie zablokowany przez firewall) i dołączenia do niego przeglądarki internetowej IPA WebView. Strona WWW stworzona za pomocą Web Publisher jest bardzo bezpiecznym narzędziem do wymiany danych, ponieważ jej użytkownik nie ma możliwości pozyskiwania geometrii prezentowanych modeli. Oznacza to, że w żaden sposób nie może przenosić tych danych do systemów CAD, modyfikować geometrii, ani tworzyć na jej podstawie dokumentacji rysunkowej. Wszystkie wyżej opisane cechy sprawiają, że Web Publisher jest doskonałym narzędziem służącym do łatwego, ale zarazem bezpiecznego rozpowszechniania informacji o projekcie.

Podczas pracy z systemami CAD powstaje duża liczba plików zawierających dane. Są to zarówno pliki modeli, zespołów czy rysunków, jak i zawierające dodatkowe informacje (opisy, obliczenia itd.). Pojawia się zatem problem zarządzania tymi dokumentami. Zagadnienie to jest szczególnie ważne w dużych przedsiębiorstwach, gdzie wprowadzany jest system ISO 9000, gdyż wymaga on udokumentowania pełnego obiegu danych. Niemniej istotne jest zarządzanie dokumentami przy pracy grupowej.

Solid Edge zawiera wbudowany system zarządzania dokumentacją (PDM) o nazwie Solid Edge Insight. Jego najważniejsze cechy i możliwości to:

• Solid Edge Insight jest częścią systemu Solid Edge. Użytkownik nie musi zatem ponosić dodatkowych kosztów na zakup narzędzia do zarządzania dokumentacją,
• Insight bazuje na technologii Microsoft SharePoint Portal Server, dzięki czemu może zarządzać nie tylko dokumentami Solid Edge, ale również innymi plikami programów zarejestrowanych w systemie Windows (np. MS Office),
• dostępne polecenia umożliwiają zarządzane plikami oraz danymi o dokumentacji, poprzez zapisywanie ich w określonych obszarach roboczych, z możliwością ustalania praw dostępu, zatwierdzania dokumentacji i szybkiego wyszukiwania żądanych informacji,
• poszczególni użytkownicy mogą wycofywać dokumenty z ogólnodostępnego serwera, tworzyć własne lokalne biblioteki i synchronizować je z główną bazą na serwerze. Dzięki temu dany użytkownik może zawsze posiadać aktualną wersję wybranych dokumentów, zaś pozostali są poinformowani, które dokumenty zostały wycofane z serwera i znajdują się w opracowaniu, Inne możliwości Solid Edge Insight to:
• zarządzanie wersjami, z możliwością zachowywania poprzednich wersji i historii wprowadzania zmian,
• zarządzanie powiązaniami między poszczególnymi plikami w projekcie,
• automatyczne generowanie raportów i list części.

Insight Connect może również zostać zainstalowany niezależnie od Solid Edge. Nie ma możliwości edycji plików, a jedynie zarządzanie, zarówno plikami Solid Edge, jak i innymi. Obniża to koszt stanowiska dla tych osób, które odpowiadają za obieg dokumentacji w firmie nie będąc bezpośrednio zaangażowanymi w proces projektowania.